Ve Kapı Çalmaz

Kapi calar..
Sabahin erken saatlerinde.. Acarsiniz. Sutcunuzdur gelen. Sutcunun litreliginden kabiniza dokulen beyazlikta sabahin guzelligine kavusursunuz.
Gozunuzde piril piril bir sabah kahvaltisi canlanir. Icinizden "Bugun kahvaltiyi bahcede yapalim" diye gecirirsiniz..

Kapi calar...
Gelen postacidir. Kucaginda buyukce bir paket. Uzattigi kagida imza atarsiniz. Daha onceden ismarladiginiz kitaplara kavusmanin sevincini yasarsiniz. Zaten tatilde oldugunuzdan bu kitaplara cok ihtiyaciniz vardir.
"Artik canim sıkılmayacak " deyip keyiflenirsiniz, en cok merak ettiginizi alip sezlonga uzanirsiniz..
 
Zil calar.. Kapiya kosarsiniz.
Yillardir gormediginiz bir dost gelmistir. Sevinirsiniz. Sohbetleriniz saatler boyu hatta gunlerce surer. "Yasamak ne guzel" dersiniz icinizden. Hele boyle dostlar varken..
 
Kapi calar..
Durbunden bakarsiniz. Kimseyi goremezsiniz. Donup yeniden koltuga gomulursunuz. Bir daha calar. Bakarsiniz, yine kimse yok, Tam o sirada bir daha calinca kapiyi acarsiniz. Komsunuzun oglu, elindeki sopayla zile
uzanmakta. Meger tuzlari bitmis. İceriden tuz getirirken kendi kendinize soylenirsiniz. "Elbette goremem. Keratanin boyu bir metre.." Bu kucuk hadise neselendiverir ortaligi. Hatta kosup haniminiza anlatirsiniz.

Kapi calar...
Dusup bayilacak kadar sasirirsiniz. Askerdeki oglunuz haber vermeden izne cikmistir. "Oglum benim.." diye hasretle kucaklarken gozyaslariniz zaptedemezsiniz. Mutlulugunuz oglunuzun izni kadar uzar....

Kapinin her calisinda sanki mutluluga kosmaktasiniz. Huzur tuter gozlerinizden. Her sessizlikte kulaklariniz zil sesi arar...

"Ve kapi calmaz.."
En buyuk misafir gelir..
Adeta kapiyi kirmistir. Alip gider sizi, sasirirsiniz. "Niye haber vermedi?" diye icinizden gecirirken "Dogdugundan beri zile basmaktayim" der. Bir seyler soylemek istersiniz o an.
Ama o andan sonra diliniz donmez.

Ölüm sessiz sedasiz gelivermistir...